Wetenschappelijk Nieuws februari 2018

Uw aandacht graag: de sociale en economische gevolgen van ADHD

Simone Vibert

Your Attention Please: The Social and Economic Impact of ADHD

Demos, London (UK), 2018

Deze maand heeft Demos, een denk tank in het Verenigd Koninkrijk met een partij-overstijgend politiek standpunt, een rapport uitgebracht over de sociale en economische gevolgen van ADHD. Technocraten onder ons mogen dan teleurgesteld zijn door het ontbreken van harde cijfers, tabellen en grafieken in dit rapport van 60 pagina’s, gewone stervelingen zullen waarschijnlijk meer tevreden zijn dat deze vaak droge materie hier op een heldere en begrijpelijke manier wordt gepresenteerd.

Wat in het rapport staat, zal voor de meeste onder ons niet erg nieuw zijn, maar het is mooi dat het hier allemaal op een overzichtelijke manier is gepresenteerd (met zelfs nog een fact sheet voor ieder die het hele rapport niet kan doornemen). De voornaamste bevindingen:

- Hoewel de onderbouwing met onderzoek nog steeds gebrekkig is, is wel duidelijk dat ADHD een stoornis is die gepaard gaat met hoge kosten voor het individu, de familie en de maatschappij. Deze gezamenlijke kosten worden geraamd op billions of pounds per year (ik zei al dat het rapport weinig gebruik maakte van exacte getallen.)

- Enigszins verrassend is het gegeven dat de hoogste kosten niet voortkomen van kinderen met ADHD, maar van de volwassen patiënten (ondanks alle vooruitgang blijft dit nog steeds een te weinig bekende patiëntengroep.)

- De voornaamste kostenpost zijn niet de gezondheidskosten, maar inkomstenderving door gebrek aan werk, en daarmee lagere belastinginkomsten en kosten van uitkeringen.

- De maatschappelijke bewustwording van dit probleem en het begrip voor patiënten met ADHD zijn nog steeds erg beperkt in de UK (zou het hier echt veel beter zijn?)

Op basis hiervan formuleert het rapport een aantal ook niet onbekende aanbevelingen: voorlichtingscampagnes om de bekendheid met ADHD te verbeteren, zorgen voor aangepaste onderwijs- en opleidingsfaciliteiten, het verbeteren van toeleiding naar werk, daarnaast ook aanbevelingen om de lacunes in het onderzoek te verbeteren, met name naar de invloed van vroegtijdige diagnostiek en behandeling op de sociale en economische kosten. Benadrukt wordt dat ADHD een behandelbare stoornis is, en dat er veel aan kan gedaan worden om de huidige situatie te verbeteren.

Hoewel de Britse maatschappij en gezondheidszorg wel verschillend zijn van de Nederlandse, zijn er zoveel overeenkomsten dat deze bevindingen ook voor de discussie alhier erg bruikbaar zijn. Dit begrijpelijke rapport kan ons helpen uit te leggen wat het belang is van waar we mee bezig zijn, en biedt voldoende munitie om een pittige discussie met overheid en zorgverzekeraars aan te gaan.

Pieter-Jan Carpentier

februari 2018