ADHD EN WERK
Door: Suzan Otten-Pablos
Een leven met structuur en een normaal
dag- en nachtritme om uitgeslapen op het werk te komen. Me niet zo snel
vervelen en een wat minder uitgebreide CV met heel veel verschillende banen.
Gewoon een sociale collega kunnen zijn en werken van 8 tot 5. Het lijkt me
heerlijk.
ADHD en werk is, voor mij, een lastige
combinatie. Een baan vinden is over het algemeen geen probleem, een baan houden
wel. Het begon zo ongeveer op mijn zestiende. Om wat bij te verdienen stond ik
achter de patatkraam op de markt. De hele dag voor maar drie gulden per uur.
Een verschrikking. Ook mijn volgende bijbaantje, achter de vlees en vleeswaren
in de supermarkt, was een beproeving. Acht uur lang aardig zijn en glimlachen,
niks voor mij.
Vele bijbaantjes volgden. Zo werkte ik
eens bij een slaatjesfabriek waar ik de hele dag dekseltjes op de bakjes moest
doen. Verschrikkelijk eentonig en de geur in het bedrijf maakte me misselijk.
Al snel stond ik weer op de stoep bij het uitzendbureau. Een nieuw baantje
alstublieft!
Een paar maanden voor mijn afstuderen
ging ik als een gek solliciteren. En dat deed ik natuurlijk niet op een normale
manier. Bij de kopieerwinkel kocht ik felgekleurd papier en enveloppen. De
brieven begonnen standaard met: dit is de leukste sollicitatie die jullie
vandaag krijgen. Met mijn appelgroene sollicitatiebrief was het raak; ik ging
aan de slag op een gesloten behandelgroep voor delinquente meisjes.
Mijn eerste echte baan, ik was de hemel
te rijk. Maar helaas sloeg ook hier snel de verveling toe. Er was veel agressie
en ik voelde me een soort gevangenisbewaarder. Om die reden solliciteerde ik op
een open groep. Dat ging makkelijk, ik werd aangenomen. De lol was alleen van
korte duur, het werk was namelijk verschrikkelijk sááái.
Omdat ik het even helemaal had gehad met
de hulpverlening ging ik een poosje aan de slag als belmiep op een callcenter.
Het was een parttimebaan, maar zelfs vier uur stilzitten om de klanten te woord
te staan was voor mij te veel. Jaloers was ik op het geduld en het zitvlees van
mijn collega's. Zelf zat ik meer op het toilet dan achter mijn bureau. Mijn
concentratie liet mij volledig in de steek. Het gevolg: ruzie met mijn
leidinggevende en het einde van mijn baan.
Het was dan ook een verademing toen ik
voor mezelf begon. En dit is iets wat vaker voorkomt, want ondernemen en ADHD
schijnen goed samen te gaan. Verantwoordelijk voor je eigen werk en geen gehijg
in je nek van een baas. Maar alleen het zelfstandig ondernemerschap was voor
mij te saai. Ik zocht en zoek afleiding in allerlei projecten. Het maken van
een glossy en het schrijven van een boek.
Het mag duidelijk zijn, werken is voor
mij niet vanzelfsprekend. Regelmatig vraagt manlief mij wanneer ik nou
eindelijk eens geld binnenbreng. Mijn vele vrijwillige klussen leveren namelijk
niets op. Nou ja, dit klopt niet helemaal. Mijn vrijwilligerswerk levert
inderdaad geen centen op, maar wel een hoop vrijheid en voldoening. Dat zou ik
voor geen goud willen missen.
13/04/2015