Criteria and Concurrent Validity of DIVA 2.0: A Semi-Structured Diagnostic Interview for Adult ADHD 
Journal of Attention Disorders
 2016 

DOI: 10.1177/1087054716646451 jad.sagepub.com
Josep Antoni Ramos-Quiroga, Viviana Nasillo, Vanesa Richarte, Montserrat Corrales, Felipe Palma, Pol Ibáñez, Marieke Michelsen, Geurt Van de Glind, Miquel Casas, J. J. Sandra Kooij

Het Diagnostisch Interview voor ADHD bij volwassenen (DIVA 2.0) is een van oorsprong nederlands semi-gestructureerd interview voor ADHD bij volwassenen, dat veel gebruikt wordt in de klinische praktijk. De DIVA 2.0 is inmiddels vertaald in verschillende talen en gratis verkrijgbaar. In de Nederlandse Richtlijn ADHD bij volwassenen Fase I – Diagnostiek en medicamenteuze behandeling, wordt de DIVA 2.0 aanbevolen met als kanttekening dat er nog geen wetenschappelijk onderzoek is gedaan om het interview te valideren. 

In dit artikel wordt de eerste validatie studie van de DIVA 2.0 beschreven. Veertig patienten tussen de 18 en 65 jaar die verwezen waren naar een ADHD polikliniek in Spanje met een vermoeden op ADHD deden mee met het onderzoek. Het gebruik van ADHD medicatie nu of vroeger was een exclusie criterium. Geen van de participanten was in de kindertijd al gediagnosticeerd met ADHD.

De CAADID (Conners’ Adult ADHD Diagnostic Interview for DSM-IV) werd gebruikt als gouden standaard. De participanten werden gerandomiseerd: 20 mensen werden eerst met de DIVA 2.0 geinterviewd en later met de CAADID; 20 anderen werden eerst met de CAADID geinterviewd en later met de DIVA 2.0. Daarnaast werden ook de SCID-I en SCID-II (voor as I en as II stoornissen) afgenomen, vulden de participanten drie zelfrapportagelijsten in voor ADHD klachten: de ADHD-RS (ADHD Rating Scale), de WURS (Wender Utah Rating Scale) en de SDS (Sheehan’s Dysfunction Inventory) en werd er een neurpsychologische assessment gedaan.

Resultaten: De DIVA 2.0 interview had een diagnostische accuratesse van 100% vergeleken met de CAADID. De correlaties van de DIVA met de drie zelfrapportage instrumenten waren ook goed: r = .544, p < .0001 voor de WURS, r = .720, p < .0001 voor de ADHD-RS, en r = .674, p < .0001 voor de SDI.

Geconcludeerd wordt dan ook dat  de DIVA 2.0 een valide instrument is voor het vaststellen van de diagnose ADHD bij volwassenen. Misschien voor de Nederlandse praktijk weinig opzienbarend nieuws, echter het is fijn dat de klinische praktijk nu ook een wetenschappelijke basis heeft.

Wellicht ten overvloede: de DIVA 2.0 zegt niets over comorbiditeit, hiervoor is algemeen psychiatrisch onderzoek nodig, of een ander diagnostisch interview. Tevens wordt aanbevolen dat de DIVA 2.0 wordt afgenomen door een clinicus met expertise op het gebied van ADHD en van overige psychopathologie.

Nannet Buitelaar 11.8.16