Door: Suzan Otten-Pablos

Het is nu acht jaar geleden dat de school haar zorg uitsprak over de ontwikkeling van zoon en ik hulp voor hem zocht in de jeugd-ggz. Op zoek naar handvatten om het voor zoon en voor ons gemakkelijker te maken. Het was het begin van een lange, lange weg, veel muren en nog veel meer onbegrip.

Gelukkig zijn we blijven vechten voor ons kind en een aantal jaren later voor onze twee kinderen. Want ook dochter kreeg uiteindelijk de diagnose ADHD. We vonden na veel vallen en opstaan eindelijk de goede zorg voor onze kinderen. De specialistische hulp die ze allebei zo hard nodig hadden. Maar we zijn er, nu acht jaar later, nog steeds niet. De zorgen over en om onze kinderen zijn namelijk een onderdeel geworden van ons leven.

Zorgen over de toekomst van zoon. We hebben hem een jaar laten doubleren om de middelbare school een jaartje uit te stellen. Maar hij gaat na de vakantie naar groep 8 en hij is nog steeds even onzelfstandig als een jaar geleden. Het zal vanaf volgend jaar echt een hel worden bij ons thuis, want hij heeft totaal geen overzicht over dingen en kan totaal niet plannen.

En dan hebben we dochter. Een jaar overgeslagen op school, omdat ze slim is. Een verbaal bijna hoogbegaafd meisje, maar performaal een gemiddeld kind. En die kloof is zo groot dat ze nog geen eens links van rechts kan onderscheiden. Ze zou met haar intelligentie met gemak naar het gymnasium moeten kunnen, maar haar ADHD zorgt ervoor dat ze, net als haar broer, niets, maar dan ook niets, overziet.

We kunnen er best mee dealen hoor. We hebben goede zorg en zorgvuldig ingestelde medicatie. Dat geeft deze kanjers tenminste nog een beetje kwaliteit van leven. Nog wel. Want als de nieuwe jeugdwet wordt aangenomen verdwijnt de volledige jeugd-ggz uit het basispakket. Kinderen die jonger zijn dan 18 jaar moeten dan voor hulp aankloppen bij de gemeente. De 250.000 kinderen die onder behandeling zijn bij de jeugd-ggz en hun ouders zijn dan afhankelijk van toestemming van de gemeente en van hoe de gemeente de zorg geregeld heeft. Als de gemeente het al geregeld heeft, want een gemeente is niet verplicht om het geld wat ze ervoor krijgen hieraan te besteden.

Het ergste van alles is dat deze transitie Jeugdzorg helemaal niet goed is voorbereid en onderzocht. Er wordt steeds maar gesuggereerd dat kinderen met psychiatrische problemen multiproblemgezinnen zijn waar heel veel hulpverleners bij betrokken zijn, wat natuurlijk veel te duur is. Een regisseur is hier de oplossing. Alle hulpverleners kunnen dan naar huis worden gestuurd.

Mensen, het bovenstaande is onzin. De ADHD van mijn kinderen gaat niet over met een betere opvoeding. En de intelligentieprofielen van mijn kinderen veranderen niet door het inzetten van een regisseur. Het enige wat er zal gebeuren is dat ik twee hopeloos ongelukkige kinderen zal krijgen. En niet alleen mijn kinderen zullen de dupe worden. Maar alle kinderen die psychotisch zijn, geen vriendjes hebben, autistisch zijn, anorexia hebben, niet naar school durven en al maanden thuis zitten, door een trauma klachten hebben, dwangmatig vaak hun handen wassen tot ze kapot zijn, somber zijn, zichzelf beschadigen of zelfmoordplannen hebben, paniekaanvallen hebben of last hebben van vele honderden tics per dag.