Door: Suzan Otten-Pablos

Volgens mijn moeder kwam ik druk op de wereld. Als baby was ik onrustig en beweeglijk. Ook als peuter en kleuter was ik een ongeleid projectiel. Alle kanten schoot ik op en ik luisterde heel slecht. Mijn drukke gedrag werd op de lagere school pas echt een probleem. Op mijn rapporten stond standaard: Suzan wil niet, Suzan luistert niet, Suzan kan beter.

Als je voortdurend hoort dat je het niet goed doet ga je je vanzelf een slecht mens voelen. Er werd geopperd dat ik misschien wel MBD had, omdat ik hier alle kenmerken van had. Maar verder dan uitspreken van dit eventuele vermoeden kwam men niet. Hierdoor voelde ik me een vreemde eend in de bijt. Want wat ik ook deed, mijn gedrag werd altijd afgestraft.

In de vijfde en de zesde klas van de lagere school stond er op mijn rapport dat ik ongedurig, druk en onrustig was. Ook gaf ik de indruk onverschillig te zijn, was ik gauw afgeleid en kon ik me moeilijk een tijd concentreren. Goede en slechte perioden wisselden elkaar af en mijn netheid kon beter. Als ik zin had kon ik goed werken, maar ik kon ook plotseling met mijn hoofd op mijn armen liggen of boos kijken.

Bovenstaand commentaar was het begin van een leven vol met mislukkingen en teleurstellingen. Heel vaak voelde ik me als meisje en vrouw onbegrepen. Of ik van een andere planeet kwam. En in periodes met sterke hormonale schommelingen, zoals mijn zwangerschappen, voelde ik het als een extra grote worsteling. Pas toen ik allang volwassen was, was ik soms ook in staat om mijn kwaliteiten te zien. 

Want natuurlijk zijn ze er, mijn positieve kanten. Mijn spontaniteit, mijn leergierigheid, mijn enthousiasme. Deze eigenschappen maken van mij een mooi persoon. Toch had ik liever jaren eerder de diagnose ADHD gekregen en niet pas op mijn 42e. Lange tijd heb ik namelijk gedacht dat de problemen die ik ondervond aan mijn moeilijke karakter te wijten waren. Het was best een opluchting om te ontdekken dat ik geen slecht mens was.

ADHDvrouw vind ik daarom een fantastisch initiatief. Op zaterdag 7 maart 2015 werd er een congres georganiseerd voor en door vrouwen met ADHD. 'Vrouwen met ADHD lopen nou eenmaal tegen andere zaken aan dan kinderen en mannen met ADHD. Hoe de ADHDvrouw haar positieve eigenschappen inzet, trucjes verzint om haar hectische leven het hoofd te bieden en bij tijd en wijlen te maken heeft met hormonale schommelingen die roet in het eten kunnen gooien verschilt nogal met hoe mannen en kinderen omgaan met hun ADHD-gerelateerde eigenschappen en uitdagingen.'

Mijn bijdrage aan het congres was dat ik schitterde door afwezigheid. Mijn teleurstelling hierover deelde ik op Facebook en ik kreeg de volgende reactie: 'Door dit FB bericht lever je een mooie bijdrage aan deze dag. Je laat zien welke impact AD(H)D heeft op het leven. Perioden van hard werken, veel voor elkaar krijgen en daarna uit de running zijn. Terwijl je kop nog veel wil en overuren draait. Ik had daar voorheen ook last van en was om de paar jaar depressief/burn-out door uitputting (nu kan ik het zelf op tijd keren door de neurofeedback). Ik voel met je mee, want soms kost het net zoveel power om tot rust te komen als om hard te werken. Laat je ons straks weten hoe je het tij uiteindelijk kon keren? Daar leren we met z'n allen van. Take care.'

16/03/2015