Door: Suzan Otten-Pablos

Een paar weken geleden was het zwoegen. Vier dagen lang mocht er een rolletje snoep en extra drinken mee naar school. Om het blokken op de toets een beetje dragelijk te maken. En vandaag is het zover: we krijgen de uitslag van de CITO.

Het is al heel wat jaartjes geleden dat dochterlief startte op de basisschool, maar toch herinner ik het me als de dag van gisteren. Ze is vanaf dag één een bijzondere leerling. In de kleuterklas lijkt alles haar extreem makkelijk af te gaan. We laten haar testen om te kijken of er, naast haar ADHD, sprake is van hoogbegaafdheid. Al snel blijkt dat dit niet zo is.

We besluiten om haar een jaar over te laten slaan. Ze is net vijf als ze binnenwandelt in groep 3. Het wordt alweer een bijzonder jaar. Dochterlief lijkt op school het lezen niet op te pakken en er wordt gedacht aan zittenblijven. Maar thuis leest ze de meest ingewikkelde boekjes! Gelukkig staat de juf open voor tips en geeft ze dochter, op mijn aandringen, een schop onder haar kont. Het werkt. Binnen twee weken leest dochterlief ook op school als een speer.

Ze blijft bijzonder. We krijgen een zwarte puppy, maar binnen een paar weken roept ze tegen de juf: "zwarte honden zijn saai, we ruilen haar in voor een witte". Juf weet niet waar ze kijken moet. Saai. Een veelgehoord woord. Dochter zegt heel vaak dat ze school saai vindt. Maar aan de andere kant vindt ze het volgens mij ook best leuk.

Na het 'leesprobleem' begint nu het gegoochel met getallen. Ze lijkt hierin precies op mij. Rekenen vond ik vroeger ook maar niks. Zo vergeet ik het nooit meer dat ik in de vierde klas na moest blijven om staartdelingen te maken. Omdat ik het echt verschrikkelijk vond besloot ik dat de meester in de boom kon gaan zitten en dat ik gewoon naar huis zou gaan. Wat volgde was een worsteling met de meester in de gang en een boze moeder omdat ik me zo had laten gaan.

Dochterlief is op school niet brutaal, zoals ik vroeger, maar het rekenen gaat wel steeds verder achteruit. Zoveel dat ze op een gegeven moment meerekent met een groep lager. Op zich fijn dat ze niet op haar tenen hoeft te lopen, maar bij de andere vakken heeft ze een duidelijke voorsprong. Als we nog eens een IQ test laten doen blijkt dat ze een disharmonisch intelligentieprofiel heeft.

Het heeft me wel wat grijze haren bezorgd. Want hoe moest het na de basisschool met een rekenachterstand en een voorsprong op de rest van de vakken? Zittenblijven is dan ook geen optie. Tot vorig jaar was de uitslag van de CITO toets doorslaggevend. En omdat ze op rekenen uit zou vallen, zou ze ver onder haar niveau de school verlaten.

Gelukkig zijn de regels veranderd. Het schooladvies wordt vanaf dit jaar gegeven op basis van de resultaten die behaald zijn in de gehele schoolloopbaan. Dit advies is leidend. Een geluk bij een ongeluk. De uitslag van vandaag geeft aan dat dochter op het VMBO thuishoort. Tot een jaar geleden zou ze dus iets moeten zijn gaan doen wat ze vreselijk saai zou vinden. Nu mag ze, op haar elfde jaar, naar de HAVO. Ons bijzondere kind.

23-5-2015