door: Suzan Otten-Pablos

Geachte makers van De Monitor,

Met grote ontzetting las ik jullie oproep waarin jullie mensen zoeken die willen meewerken aan jullie onderzoek voor een televisieprogramma. In de afgelopen tien jaar zou het gebruik van ADHD-medicatie zijn verviervoudigd. In Nederland slikken momenteel 250 duizend mensen medicijnen tegen hyperactiviteit, impulsiviteit of een korte aandachtsspanne. De Monitor vraagt zich af of er sprake is van een ware epidemie of dat we zijn doorgedraaid in het stellen van diagnoses.

Wat me als eerste opvalt is de toonzetting van de oproep. De beeldvorming vindt duidelijk plaats via framing. Dit houdt in dat de feiten volgens bepaalde vaste interpretatieschema's worden gebracht. Kijk alleen al naar de kop 'ADHD-epidemie', wat zou wijzen op het te vaak en te makkelijk stellen van de diagnose ADHD. Mensen denken hierdoor massaal dat 'het systeem faalt'. Dat vindt men schokkend en men wil maatregelen.

Volgens Wikipedia is een epidemie een verschijnsel dat meestal in ongunstige zin optreedt in een kleiner of groter gebied van mens en dier. Het begrip wordt in het bijzonder gebruikt wanneer een ziekte in een grotere frequentie dan normaal voorkomt. Als je het zo bekijkt lijkt ADHD mij geen epidemie. De kop komt op mij dan ook tendentieus over.

Vroeger zou ik zeker gereageerd hebben op jullie oproep. Ik werk met mensen met ADHD, heb zelf de diagnose en mijn twee kinderen ook. We gebruiken alledrie medicatie en daar hebben we veel baat bij. Ik ben blij dat ik straks naar de apotheek kan om zo onze pillenvoorraad weer aan te vullen. Zonder medicatie komt er namelijk niks uit mijn handen en worden mijn kinderen overal uitgekotst. Het is mijn verantwoordelijkheid als ouder om dit niet te laten gebeuren en dat mag heel de wereld weten. Toch werk ik op dit moment niet (meer) mee aan jullie onderzoek.

De reden van mijn ontzetting en afwijzende houding is dat ik geen positieve ervaringen heb met de media. In de afgelopen jaren is er meerdere malen aandacht besteed aan ADHD door, onder andere, kranten, radio en televisie. Denk bijvoorbeeld aan Zembla, Argos en Brandpunt. Deze programma's hebben negatief bijgedragen aan de beeldvorming omtrent ADHD. De suggestieve koppen doen namelijk het ergste vrezen en we horen en zien eigenlijk alleen de extremen: óf vreselijk chaotische gezinnen, óf drukke mensen die ten onrechte pillen krijgen. Een onrealistisch beeld dat totaal niet klopt.

Mensen uit mijn omgeving, of verder, willen ook niet (meer) bijdragen aan De Monitor. Ze zijn er, net als ik, zat van dat ADHD wordt weggezet als modeverschijnsel. Jullie begrijpen dat de houding van deze mensen de uitkomst van jullie onderzoek beïnvloedt. De uitslag is namelijk onbetrouwbaar als alleen een specifieke groep mensen reageert.

Wat ik jullie wens is veel wijsheid. Probeer het frame alsnog om te draaien en zo genuanceerd mogelijk over dit onderwerp te berichten. ADHD is geen modeziekte, maar een aandoening die tot ernstige belemmeringen kan leiden. Door dit uit te dragen voelen de patiënten met ADHD zich gesteund.

Met vriendelijke groet,

Suzan Otten-Pablos

8-1-16