door: Suzan Otten-Pablos

Help! De deadline voor deze column is verstreken en er staat nog geen letter op papier. Er is nog geen onderwerp, geen titel, niks. Voor mij zie ik een leeg scherm. Om mij heen zie ik daarentegen genoeg. Allemaal zaken die mij afleiden van het schrijven.

Steeds neem ik mij voor om te beginnen, maar er komt van alles tussen. Het huis moet worden opgeruimd, we moeten boodschappen doen en we moeten naar opa en oma. Genoeg redenen om het schrijven even uit te stellen. Een dag later is manlief is weer naar het werk, en zijn zoon en dochter weer naar school. Eindelijk tijd om mijn mail bij te werken en andere klusjes te doen.

Ondertussen belt zoon. Of ik een afspraak bij de huisarts kan maken, want hij heeft een loopoor. Ja natuurlijk, dat fix ik even. De huisartsassistente vraagt of het vanmiddag kan. Nee, dat kan niet. Zoon heeft vandaag praktijkvakken en de bus rijdt maar twee keer op een dag. Dus graag een afspraak voor morgen. Volgens de assistente zit het dan al vol. "Nou, dan ga ik vanavond wel met hem naar de huisartsenpost", zeg ik. Gevolg: een boze assistente. ‘Wat ik doe kan echt niet. De huisartsenpost is namelijk voor spoedgevallen.’ "Doe dan maar oordruppels", opper ik. De assistente zal het met de huisarts overleggen en mij later weer bellen. Heel verrassend, als ze mij terugbelt krijg ik toch een afspraak voor morgen, dus alsnog mijn zin.

Ik ga door met mijn mail. Wat een puinhoop. Er zijn veel oude mailtjes die de prullenbak in kunnen, dus hier ben ik nog wel even zoet mee. Oh wacht even, het beltegoed van zoon moet nog worden opgewaardeerd. Laat ik dat meteen maar even doen. Als ik de desbetreffende site opzoek, merk ik dat de computer wel heel erg traag reageert. Even opnieuw opstarten dan maar. Dat duurt wel even. Ondertussen kan ik vast de hond nog wel even uitlaten.

Als ik thuiskom bedenk ik mij dat ik nog wat rekeningen moet betalen. Meteen doen, dan ben ik er mooi vanaf. Net op tijd realiseer ik mij dat ik de computer opnieuw heb opgestart om andere zaken te regelen. Vooruit dan maar, aan de slag! Als ik hiermee klaar ben heb ik ineens vreselijke honger en besluit ik een lekker soepje te maken. De rekeningen blijven natuurlijk liggen.

Dan appt dochter me een fotootje vanaf school. Daar moet ik natuurlijk wel even op reageren. Op mijn telefoon zie ik trouwens ineens allerlei meldingen. Ah, ik moet nog wat woorden maken met Wordfeud. Doe ik meteen. Mijn schuldgevoel wordt ondertussen groter en groter, want mijn column is nog steeds niet klaar. Straks ga ik er echt voor zitten, het moet.

En gelukkig, dan is het er ineens. Mijn hyperfocus. Een groot voordeel van ADHD. Het lukt me nu wel om me af te sluiten voor de rest van de wereld en te bedenken waarover ik zal gaan schrijven. Mijn hoofd zit vol ideeën en langzaam maar zeker zie ik het beeldscherm minder leeg worden. Mijn column is af!

20-09-2016