door: Suzan Otten-Pablos

Met scholen communiceren is ontzettend lastig. Dat is algemeen bekend. Als je kind op de basisschool zit is het ook moeilijk, maar daar praten ze tenminste nog wel met de ouders. Op het voortgezet onderwijs gaat dat anders. Daar praten ze met het kind, want die zijn zogenaamd ineens op een leeftijd gekomen dat ze zelfredzaam zijn. Ouders worden om die reden zoveel mogelijk buiten schot gehouden en moeten zich er niet mee bemoeien.

Dit werkt misschien voor een gemiddeld kind, maar niet voor kinderen met een gebruiksaanwijzing. Bij deze kinderen is het verstandig om een handelingsplan op te stellen waarin realistische doelen worden gesteld. Deze doelen moeten voortdurend worden geëvalueerd en zonodig worden bijgesteld. Een belangrijke schakel hierin zijn de ouders.

In de praktijk gaat het echter anders. Vanwege haar dyscalculie krijgt dochter een uur per week intensieve begeleiding. Dit is een eis van de onderwijsinspectie. Ze moet deze begeleiding minimaal een half jaar volgen, in combinatie met een handelingsplan. Als ze dit gedaan heeft krijgt ze mogelijk vrijstelling voor wiskunde en andere rekenvakken. Maar ineens mag dochter van de mentor niet meer naar deze begeleiding toe. Het mentoruur is belangrijker, want in dit uurtje zal ze dochter leren plannen.

Plannen. Heel leuk. Al twaalf jaar probeer ik het haar te leren, maar het is me nog steeds niet gelukt. Natuurlijk niet, want dat is nu juist zo lastig bij ADHD. Maar de mentor denkt haar wel iets te kunnen leren. Hoezo onbegrip? Boos mail ik school. En uiteindelijk volgt er een gesprek. De intensieve begeleiding zal een uurtje worden opgeschoven. Zo kan dochter naar allebei.

Op zich een prima oplossing. Alleen vervelend dat school de afspraken met de inspectie lijkt te zijn vergeten. Dochter is in februari een half jaar bezig met de intensieve begeleiding, maar er is nog steeds geen handelingsplan. En dit zou ze zelf moeten regelen zonder hulp van mij? Alleen maar omdat scholen het lastig vinden om met ouders te communiceren?

Gisteren kwam dochter thuis met het verhaal dat ze een 0.8 heeft gehaald voor het laatste proefwerk van wiskunde. Dit terwijl ik vorige week met de docent heb gesproken en heb uitgelegd wat deze cijfers met haar doen. Het ontmoedigt en maakt haar onzeker. Vroeger kreeg je tenminste nog een 1 voor de moeite, maar dat zit er tegenwoordig niet meer in.

Weer mail ik met school. Om mijn ongenoegen te uiten, maar ook om nog maar eens uit te leggen wat ADHD en dyscalculie precies met dochter doen. Dit kan ze niet alleen, hoe graag school de ouders ook buiten de deur willen houden. Volgende week heb ik een gesprek op school. Hopelijk helpt dit eindelijk om een beetje meer begrip te krijgen voor mijn kind.

6-12-2016