door: Suzan Otten-Pablos

Donderdagmorgen half 7. De wekker gaat. Het liefst draai ik me nog een paar keer om. Als ik opsta, weet ik dat ik er meteen vol tegenaan moet. Zoon staat iedere morgen om half 6 naast zijn bed. Hij springt dan onder de douche en is een half uur bezig met zijn puberkapsel. Dan gaat hij eten. Tegen de tijd dat ik wakker word is hij helemaal hyper.

Dochterlief wordt nooit uit zichzelf wakker. Haar moet ik iedere morgen roepen. Dit doe ik altijd met een klein beetje tegenzin, omdat ze, zodra ze haar ogen open heeft, tegen zoon begint te schreeuwen. Meestal lokt zoon dit wel een beetje uit en hebben we de poppen aan het dansen.

Even terug naar donderdag. Zoon is luidkeels aan het zingen. Dit doet hij om dochter te irriteren. Dit is niet zo moeilijk, want dochter schreeuwt: "hou op, hou op, hou op!" Dit motiveert zoon om er vooral mee door te gaan. Want hoe harder dochter schreeuwt, hoe leuker het is. Bij mij zakt ondertussen natuurlijk de moed in de schoenen.

Zoon moet de fietsen even buiten zetten. Leuk! Er is vast nog wel een maniertje om dochter te irriteren. We verstoppen gewoon haar fiets achter het muurtje. Succes verzekerd! En ja hoor, dochter raakt hier helemaal van over de rooie. Hoe gaaf is dat? Missie geslaagd.

Regelmatig vraag ik me af waarom zoon en dochter niet meteen hun medicijnen nemen als ze wakker worden. Ze zouden eigenlijk moeten ontbijten met een pil op bed. Met medicijnen stuiteren ze weliswaar nog steeds, maar is het wel beter beheersbaar. Nu ben ik om 8.00 uur vaak al uitgeblust en heb ik het gevoel dat ik er een werkdag op heb zitten.

Na schooltijd is het hier eigenlijk meestal hetzelfde liedje. Zoon vraagt overdreven aan dochter: "en hoe was je dag?" Hierop krijgt hij altijd hetzelfde antwoord, namelijk: "dit gaat jou helemaal niks aan!"

Stuiteren. Het hoort natuurlijk wel een beetje bij ADHD. Op zaterdagavond heeft zoon opkomst bij de scouting. Vanaf ’s ochtends is hij hierover al gestresst. Hij loopt de hele dag in zijn scoutingblouse en kijkt de hele dag op de klok. Hij herinnert mij er voortdurend aan dat we toch echt op tijd moeten eten, want anders komt hij te laat. Pas als hij 's avonds thuiskomt, gaat de stress weer een beetje uit zijn lijf.

Eerlijk gezegd herken ik het wel. Ook ík heb er een handje van om te stuiteren. Zo boekte ik een aantal weken geleden onze zomervakantie. Hier ga ik dan zo in op, dat ik aan niks anders meer kan denken. Op het internet pluis ik alles uit wat met onze bestemming te maken heeft. Reviews, filmpjes, foto's, enzovoort. Dit duurt wel een paar dagen en daar word ik best gek van. Gelukkig heb ik het niet meer dagelijks en ben ik lichamelijk niet meer zo onrustig als de kinderen. Daar ben ik gelukkig overheen gegroeid. Bij zoon en dochter zal dit nog wel even duren. Die stuiteren voorlopig vast nog even lekker door.