door: Suzan Otten-Pablos

Dochter ligt boven ziek in bed. Keelontsteking en koorts. Nieuwsgierig als ik ben, bekijk ik beneden, online, haar cijfers. Meteen zie ik - in het rood - het cijfer voor het proefwerk van wiskunde. Even aan dochter vertellen. "Raad eens welk cijfer je voor wiskunde hebt", zeg ik. "Een 5?" "Lager!" "Een 4?" Lager!" "Een 3? "Lager! "Een 2?" "Lager!" "Een 1?" "Hoger!" Zo gaan we nog even door en uiteindelijk is haar het cijfer duidelijk. Ze heeft een 1.1, dus 1/10 voor de moeite. Wauw!

Als ze al niet ziek was, zou ze het nu spontaan worden. Hoe bedenken ze het om kinderen zulke cijfers te geven? Het zou afgeschaft moeten worden. Op veel scholen is dat ook al zo. Daar mag een cijfer niet lager zijn dan een 3. Nog laag, maar altijd beter dan dit. Zeker als je er niks aan kunt doen dat je zo laag scoort. Zoals in het geval van dochter. Zij heeft ADHD en zeer ernstige dyscalculie.

Het moet gezegd: school doet best veel voor dochter en wil haar graag helpen. Op donderdag krijgt dochter privéles en de toetsen zijn speciaal voor haar aangepast en een stuk makkelijker gemaakt. Maar het blijft allemaal te hoog gegrepen en hocus pocus voor haar. Ze snapt er gewoon helemaal niks van.

Mijn kinderen heb ik geleerd dat ze soms ook hun schouders op mogen halen. Meer dan hun best doen, kunnen ze namelijk niet. Gelukkig pakt dochter dit aardig op. Maar stiekem zal het haar allemaal heus wel wat doen. Het is gewoon niet leuk om steeds maar weer te worden afgerekend op je beperkingen en anders te zijn dan de rest.

Het is bijna een onmogelijke combinatie; ADHD en dyscalculie. Om te kunnen rekenen, zal je je moeten concentreren, je niet laten afleiden en niet chaotisch moeten zijn. Maar dit zijn nou precies de dingen die dochter absoluut niet kan. Als dochter leert, ligt de iPad achter haar boek om spelletjes te doen en als ze haar tanden moet poetsen, vergeet ze de tandpasta. De medicatie haalt de scherpe kantjes er zeker af, maar een gemiddeld kind zal ze nooit worden. Niet dat ik dit erg vind, ik houd van mijn kinderen zoals ze zijn.

ADHD hebben is ingewikkeld, maar er bestaan tenminste medicijnen voor. Hierdoor wordt alles een beetje dragelijker. Maar dyscalculie is een rotaandoening. Het verpest heel veel en je schooltijd wordt er een stuk minder leuk door. En het akelige: er is helemaal niks tegen te doen. Er bestaat geen pilletje voor en je hebt er maar mee te dealen.

De laatste weken van dit schooljaar zijn aangebroken. We tellen af naar de zomervakantie. Vanwege haar lage rapportcijfer voor wiskunde zal dochter, net als vorig jaar, een bespreekgeval zijn. Laten ze haar overgaan of zal ze moeten afstromen en zich de komende jaren moeten gaan vervelen, omdat de rest te makkelijk voor haar is? Het blijft tot het allerlaatste moment vreselijk spannend. Had ik maar een toverstafje. Dan toverde ik die rotaandoening, vandaag nog, voor haar weg!