door: Suzan Otten-Pablos

‘Na de ingreep is het verstandig om twee weken thuis te blijven. U mag niet zwaar tillen. Zolang u hechtingen heeft, is autorijden op eigen risico en wordt afgeraden. U kunt een verminderd reactievermogen hebben.’ Dit staat in de verpleegkundige overdracht. In rode letters staat erbij geschreven: ‘zes weken niet stofzuigen!!!’

We zijn een dag terug van vakantie als ik hevige buikpijn krijg. Het is nacht en iedereen in huis ligt te slapen. Natuurlijk ben ik geen watje, dus ik laat ze lekker liggen. Mijn motto is altijd: ‘niet klagen, maar dragen!’, dus dat geldt ook nu. Maar de pijn wordt steeds erger. Tegen de tijd dat het licht begint te worden, maak ik een warme kruik. De pijn moet stoppen, want dochter is vandaag jarig. Helaas. We bellen de huisartsenpost. De mevrouw aan de lijn vraagt aan manlief of ze me even zelf mag spreken. “Als u de pijn een cijfer moet geven van 1 tot 10, welk cijfer geeft u dan?” Kreunend geef ik een 9 en ik moet meteen komen.

Aangekomen op de plaats van bestemming sta ik op instorten. Uit pure ellende vraag ik een bakje om in te spugen. De mevrouw achter de balie vindt het niet meer verantwoord om me in de wachtkamer te laten zitten en ik mag op een onderzoeksbank in een kamertje liggen. De dienstdoende arts komt al vlot binnen. Een aardige man die al snel doorheeft dat het hier om aanval van galstenen gaat. “Mijn dochter is jarig”, piep ik. “U krijgt twee injecties. Die zouden binnen een half uurtje moeten werken. Hopelijk kunt u dan weer huppelend naar huis om de verjaardag van uw dochter te vieren.”

Wat ben ik blij dat we op dit moment niet meer in Frankrijk zitten. De tijd verstrijkt. Wat er precies in de injecties zit, weet ik niet, maar ik word er behoorlijk suf van. Helaas blijft de pijn en huppel ik na een half uurtje nog steeds niet. Voor de dokter reden om me naar de eerste hulp te laten gaan. Veel nuttigs doen ze daar niet en ik word ziek naar huis gestuurd. De visite voor dochters verjaardag zeg ik af. Pas tegen de middag knap ik weer een beetje op.

Al snel volgt er een echo. De boel zit inderdaad vol met galstenen en er wordt door de chirurg een operatie geadviseerd. De galblaas wordt verwijderd via een kijkoperatie. Tijdens de ingreep blazen ze de buik op met gas en kunnen ze via kleine sneetjes opereren. Heel knap, maar die opgeblazen buik roept geen vrolijke beelden bij me op. Bovendien heb ik nu geen pijn meer. Waarom zou ik dan in me laten snijden?

Tot het laatste moment twijfel ik. Twee weken uit de roulatie. Het is voor iemand met ADHD een eeuwigheid. Afhankelijk zijn en andere mensen om hulp vragen, ik moet er werkelijk niet aan denken. Niet autorijden, help nee! Iedereen in mijn omgeving zegt dat ik het wel moet doen, maar het is de huisarts die me uiteindelijk overtuigd om me er toch maar aan over te geven.

Binnen een paar weken is het zover. Na de operatie voel ik me alsof ik door een vrachtwagen ben overreden. Toch wil ik zo snel mogelijk van het infuus af en naar huis. Maar de verpleegkundige is streng. “Het lijkt me helemaal niet goed voor u. U bent veel te druk!” Tijdens het bezoekuur probeert zoon het ook nog even voor me, maar het feest gaat helaas niet door.