Toen mijn kinderen nog kleiner waren, zat ik met regelmaat van de klok op school. Vooral voor zoon. Voor werkelijk de meest gekke dingen werd ik gemaild of gebeld en uitgenodigd voor een gesprek. Dan had hij aan andere kinderen gezeten of had hij weer een grote mond. En als school geen contact met mij opnam, deed ik het wel met hun. Bijvoorbeeld omdat zoon zijn medicijnen weer eens niet had gekregen. Er was altijd wat.

Nu ze ouder zijn, en op de middelbare school zitten, is het wat dat betreft een stuk rustiger geworden. Gelukkig wel. Er gaan nu vaker dingen goed dan fout. Heel soms is er nog weleens iets. Zoals vorige week met zoon. Hij was boos geworden op een klasgenoot, omdat hij opa ‘kankeropa’ had genoemd. Opa is doodgegaan aan kanker, dus dit werd hem eventjes te veel. Het werd zwart voor zijn ogen en begon te slaan.

Heel vaak gebeuren dit soort dingen niet meer. Zo ligt er voor dochter zelfs een briljant handelingsplan en doet school er echt veel aan om het beste in haar naar boven te halen. Dat vind ik geweldig en dat zeg ik dan ook. Maar soms, heel soms, gaat het ineens toch weer helemaal mis. Op die momenten voelt het alsof we weer helemaal terug bij af zijn en vraag ik mij af of scholen ook maar iets van mijn kinderen begrijpen.

“Ik heb van de wiskundedocent een onvoldoende gekregen voor mijn lerende houding.” Dochter is er niet verschrikkelijk van onder de indruk, maar ik des te meer. Wat is een lerende houding? Wordt hiermee de inzet voor het vak bedoeld? En hoe beoordeelt deze docent dit bij een kind met ADHD en dyscalculie? Tijd voor een mailtje naar de docent, waarin ik vraag wat de reden is voor deze onvoldoende. Al snel krijg ik een reactie. “Mijn beeld van dochter is dat ze veel aan het wegdromen is tijdens het zelfstandig werken. Ook zal ze nooit vragen om hulp. Ondanks haar handicap zal ze toch moeten zorgen dat ze goed meedoet.”

Ongelooflijk. Wat een onbenul. Hier moet ik echt even heel hard van zuchten. Er zijn van die momenten dat ik eigenlijk te verbaasd ben om te reageren. Dit is zo’n teleurstellend moment en dat mail ik de docent ook. “Dochter heeft ADHD en het wegdromen ís haar handicap. Hier kan ze niks aan doen. Omdat ze dyscalculie heeft, snapt ze wiskunde niet. Zelfs dingen hierover vragen, is te moeilijk voor haar. Ik kan mij werkelijk niks voorstellen bij de gedachte dat dit zou moeten worden afgestraft met een onvoldoende. Ik ben perplex.”

Tot op de dag van vandaag heb ik geen reactie meer mogen ontvangen van deze docent. Hij heeft waarschijnlijk geen zin om hierover met mij verder te discussiëren. Misschien is dat maar beter ook, want hiervan word ik ongelofelijk verdrietig en boos. We kunnen nu het beste maar doen of er niks is voorgevallen. Alhoewel ik natuurlijk stiekem wel hoop dat hij mijn mailtje heeft begrepen.