door: Suzan Otten-Pablos

“Het voelt net als toen ik de eerste keer naar het ziekenhuis moest om geopereerd te worden. Toen had ik ook zo’n vreemd gevoel in mijn maag. Dit heb ik nog nooit eerder gedaan en ik weet niet wat ik kan verwachten.” Het zijn de woorden van zoon. Vandaag zijn de praktijkexamens van start gegaan en hij is ontzettend zenuwachtig.

Om het zoon wat makkelijker te maken, breng ik hem naar school. Het is met de trein en bus een aardig eindje reizen. Dat kan zoon op zich best, maar als hij onder tijdsdruk staat, schiet hij gegarandeerd in de stress. Dan komt hij te laat op zijn examen met alle vervelende gevolgen van dien.

Onderweg probeer ik hem gerust te stellen. “Rustig blijven, goed nadenken, goed lezen en goed luisteren. Als je dit doet, komt alles in orde.” Het is heel lastig voor mijn ADHD-kind, maar wel het beste. Als we de school binnenkomen, worden we vriendelijk ontvangen. “Dus jij hebt examen?”, vraagt een mevrouw. Ze zegt hetzelfde tegen hem als ik wat ik tegen hem heb gezegd. Ze voegt eraan toe: “en het komt helemaal goed!”

We gaan in de kantine zitten. We moeten er een half uur eerder zijn, dus we hebben alle tijd. “Dit is mijn moeder”, zegt zoon tegen zijn klasgenoten. Naast ons zit een meisje die zegt dat ze vreselijke buikpijn heeft. “Van de zenuwen zit ik helemaal te trillen. Ik weet niks meer van wat ik geleerd heb.” Het is echt zielig en ik zeg haar dat ze in zichzelf moet geloven. Dan zal ze het zeker redden.

De teamleider komt ook nog even voorbij. “Zet hem op jongen! Ik heb er het volste vertrouwen in dat je het gaat halen.” Heel fijn om te horen. En dan is het tijd. Zoon gaat met lood in zijn schoenen naar het praktijklokaal. Daar zal het allemaal gaan gebeuren. Snel geven we elkaar nog even een high five en weg is hij.

Ondertussen installeer ik mij buiten op een bankje in de zon. Het is te ver om even terug naar huis te rijden, dus ik blijf op zoon wachten. Met mijn hoofd in het zonnetje overdenk ik de afgelopen jaren. De periode voor de diagnose en de tijd erna. Het was niet gemakkelijk. Vooral in de basisschoolperiode zat ik bijna dagelijks op school. Er was altijd wat aan te merken op zijn gedrag.

Daarna kwam het voortgezet onderwijs. Zoon werd op verschillende scholen afgewezen vanwege zijn ADHD. Het handelingsplan wat er lag, was kennelijk zo dik dat niemand hier zijn of haar vingers aan wilde branden. Maar uiteindelijk is zoon via een lange omweg op zijn huidige school terecht gekomen. En vanaf het begin gaat hij eigenlijk als een speer.

Na een uurtje loop ik maar weer naar binnen. Het personeel is heel aardig en er wordt me aan alle kanten koffie aangeboden. Ook mag ik in de docentenkamer zitten. Van dit aanbod maak ik maar geen gebruik. Na nog een uur wachten, komt zoon eindelijk naar buiten. Het is goed gegaan. De kop is eraf. Nog een paar weken en hij is klaar. Dat gaan we vieren. We eten samen een broodje in de stad. Hij slaagt vast. Wat ben ik trots.