door: Suzan Otten-Pablos

“Mama, ik heb van achteren heel hard een bal tegen mijn hoofd aangekregen. Ik was even duizelig en nu heb ik hoofdpijn.” Nat van het zweet komt dochter thuis. Ze heeft net gym gehad en daar heeft ze zich flink lopen uitsloven. “We deden basketbal en ik zag hem echt niet aankomen. Tjonge jonge, wat doet dit pijn!”

“Neem een paracetamolletje en ga even lekker liggen. Het zal dan vast snel beter gaan.” Ze volgt mijn advies op en neemt braaf een pijnstiller. Als ik een uurtje later vraag hoe het gaat, zegt ze dat de pijn alleen maar erger is geworden. “Een ibuprofen dan maar’, dat helpt vast.” Maar wat ze ook neemt, de pijn neemt alleen maar toe. Het was dus wel een hele harde klap.

We kijken het een dagje aan. Dochter heeft een hele hoge pijngrens. Als we bij de tandarts zijn, laat ze een gaatje rustig zonder verdoving boren. En ondertussen geeft ze dan werkelijk geen kick. Maar dat doet ze nu dus wel. De tranen staan haar in de ogen. “Het is nu echt niet leuk meer, mama. Hoofdpijn hebben, is echt niet fijn.”

De volgende dag gaan we daarom maar naar de huisarts. Eerder deze week ben ik er ook al geweest. Een keer voor mezelf en twee keer voor de ingegroeide nagel van zoon. “Heb je een bal tegen je kop gekregen?", vraagt de dokter lachend. Dochter knikt en kijkt ontzettend zuur. “We hebben hier onderhand een abonnement”, zeg ik. “Maar ja, dat heb je met een ADHD-gezin.”

Nog niet zo lang geleden, zaten we er ook al. Dochter was op haar blote voeten achter papa aangerend. Ze lette natuurlijk weer nergens op en verzwikte haar enkel. Daar moest even een fotootje van worden gemaakt om uit te sluiten dat er niets was gebroken of gescheurd. Gelukkig viel het mee. Maar dat doet het deze keer dus niet. Dochter heeft een flinke hersenschudding. Oei.

Het advies: geen telefoon, geen tablet, andere prikkels, veel rust en niet naar school. Fijn hoor, ze is laatst ook al weken uitgevallen vanwege de ziekte van Pfeiffer. Nu dit weer. En geen telefoon en iPad? Leuk bedacht, maar na 5 minuten geeft dochter al te kennen dat ze zich verveelt. Geen andere prikkels? Echt onmogelijk. Veel rust? Oké, daar is over te praten. Of laten we het zo zeggen: dochter houdt wel van een beetje luieren.

Dat luieren gaat nu trouwens extra makkelijk. De huisarts heeft haar Tramadol voorgeschreven, omdat de andere pijnstillers niet helpen. Lekker spul om dizzy van te worden en roze olifantjes te zien. Dochter valt er spontaan van in slaap, wat natuurlijk heerlijk voor haar is met zoveel pijn. Het herstel verloopt echter tergend langzaam. We zijn nu een ruime week verder en het gaat maar met hele kleine stapjes vooruit.

Volgens de dokter kan het wel even duren en heeft het gewoon tijd nodig. Dat zal dan wel. Misschien zijn haar hersenen wel zo door elkaar geschud dat de ADHD en dyscalculie zijn verdwenen. Het is in ieder geval duidelijk dat het altijd dochter is die dit overkomt. Is dit toeval, is ze altijd op het verkeerde moment op de verkeerde plek of is ze gewoon onhandig? Het zal vast van alles een beetje zijn. We kijken uit naar de volgende keer!