door: Suzan Otten-Pablos

“Oh mama, ik wil je nog iets vertellen. Ik heb weer een relatie.” Tegenover mij staat mijn puberzoon. “Weer een relatie?” Een glimlach kan ik niet onderdrukken. “Het lijkt zo wel of je het ene vriendinnetje na het andere vriendinnetje hebt en dat is helemaal niet zo. Je bent nu pas voor de tweede keer verliefd.” “Ja”, zegt zoon, “maar ik hoop dat het deze keer heel erg lang gaat duren.”

Het heeft wel iets schattigs. Zoon is helemaal in de wolken. “Ze appt me iedere dag en zegt dan: “goedemorgen”. Als je me het twee weken geleden had gevraagd, had ik niet kunnen vermoeden dat er nu liefde is.” Dat zijn hele grote woorden voor een jongen van 17. “Ze is binnenkort jarig en dan wil ik haar iets moois geven.” “Een ring?”, vraag ik hem voor de grap? “Jazeker”, antwoord zoon nu serieus. Op dat moment besef ik: hier moet ik geen grapjes meer over maken.

Vol trots laat zoon mij een foto van zijn vriendinnetje zien. Een hele leuke meid. Alleen is er een ‘probleempje’. Ze zit bij hem in de klas. Het is natuurlijk heel leuk dat ze elkaar iedere dag zien, maar ik krijg nu niet meteen de indruk dat dit erg positief is voor zijn studieresultaten. Zoon is in september gestart met de opleiding verpleegkunde en hij zal er hard aan moeten trekken. Geen idee trouwens hoe het verder op school met hem gaat. Zoon heeft me te kennen geven dat school niet meer via mij communiceert, maar via hem. “Zo gaat dat nu eenmaal op het MBO.” En triest, maar waar: dat klopt.

Het enige wat ik nu kan doen is er het beste van hopen en zoon loslaten. Toezien hoe hij zijn volle tas met boeken, als hij thuiskomt, in de hoek in de gang gooit en hem daar tot de volgende morgen laat liggen. “Want mama, alles gaat tegenwoordig online.” Waarom ik dan voor 500 euro aan boeken moest bestellen, is mij een raadsel. Maar online is zoon de laatste tijd zeker. Vooral om met zijn vriendinnetje te kletsen. Dat hij hierdoor een tientje over zijn bundel zit, neemt hij dan ook graag voor lief. “Geen probleem hoor. Dan ga ik gewoon een paar uurtjes extra werken.”

“Voordat je het weet, is zoon de deur uit”, zegt manlief. “Ze maken allebei hun opleiding af en gaan dan gezellig samenwonen.” Hallo zeg. Aan dat idee moet ik toch nog even niet denken. Onze zoon met ADHD die vroeger, vanwege zijn gedrag, meer op de gang zat dan in de klas en waarvoor ik constant op school zat om afspraken te maken, wordt groot en zelfstandig. Dat doet hij ontzettend goed, maar hij moet ook nog stapjes maken. Daar ben ik toch nog even heel graag bij.

Een paar dagen geleden ging zoon, samen met zijn vriendinnetje, met de trein, naar Amsterdam. Dit zou een paar jaar geleden echt ondenkbaar zijn geweest. Maar nu doet hij het gewoon. Morgen geeft zijn vriendinnetje haar verjaardagsfeestje. Op de kast in zijn slaapkamer staat een heel mooi pakje. Hierin zit een prachtige ring, die hij samen met oma en mij heeft uitgezocht en die hij haar gaat geven. Zijn vriendinnetje boft maar met zo’n romantisch vriendje. Mijn lieve en stoere zoon. Wat ben ik trots.