Het grote loslaten is begonnen en dat is mijn eigen schuld. Met mijn volle verstand stuurde ik zoon de desbetreffende vacature door. In de zomervakantie zes weken werken op een camping in het buitenland. Hij solliciteerde, had een gesprek en is natuurlijk aangenomen. Hij is helemaal enthousiast en ik zag het eigenlijk absoluut niet aankomen. Als ik eraan denk, krijg ik een brok in mijn keel en slik ik al mijn tranen weg.

Met zoon op vakantie gaan, heeft altijd iets ontzettend gezelligs. Hij is degene die heerlijk ruzie kan maken met zijn ‘kleine’ zusje. Dan schreeuwt hij net iets te hard en kan de hele camping van hem meegenieten. Dan zeggen wij steeds dat het zachter moet en dan zegt hij: “rustig maar!” Hij is degene die iedere dag warme broodjes voor ons haalt. Degene die mij net iets te wild wakker schudt en vraagt om contant geld om het te halen. “Wat moet ik meenemen, mama? Alleen stokbrood of ook croissants?”

Wat moeten we zonder hem? Hij is degene die altijd zorgt voor een beetje lawaai. Op de camping kent hij werkelijk iedereen. Hij doet tikkertje met de kleine kinderen en ze moeten altijd heel hard om hem lachen. Op de wekelijkse discoavond draait hij de plaatjes. Het is altijd gezellig en het is altijd feest.

Natuurlijk heeft het voordelen. Als zoon niet meegaat, past de koelbox op de achterbank van de auto. Dan hebben we de hele dag koude drankjes en ‘s avonds koud bier en koude wijn. We kunnen vaker tapas eten op het strand. Zonder zoon op vakantie gaan, is namelijk gewoon stukken goedkoper. Het scheelt kosten op de camping en hij eet altijd als een bouwvakker. Maar nu even heel eerlijk: is het ook wel leuk?

In februari wordt zoon 18 jaar. Het is dus een normale ontwikkeling. Een ervaring waar hij vreselijk veel van zal leren. Op zijn eigen benen staan en zijn eigen boontjes doppen. Eigenlijk een prachtig iets. Na zoveel moeilijke jaren, waarin zijn ADHD hem alleen maar in de weg zat, is hij nu in staat om voor zichzelf te zorgen. Dat is alleen maar mooi.

Gisteren hebben we studiefinanciering aangevraagd. En ook een eigen zorgverzekering en nog wat belastingzaken. Kleine zoon wordt groot. Hij zal alleen naar het buitenland gaan en de dingen zelf gaan regelen. Het nieuwe jaar zal voor mij in het teken staan van loslaten. En ondanks dat ik weet dat het goed is, doet het heel veel pijn.

We mogen trots zijn. Trots op onze zoon die zoveel tegenslagen heeft gekend. Ondanks dat het vaak moeilijk voor hem was, is hij altijd overeind blijven staan. Het is geweldig dat hij aan de hele wereld heeft laten zien hoe sterk hij is. Dat hij alle negativiteit achter zich heeft gelaten. Natuurlijk zal ik mijn lieve kind gaan missen, maar tegelijkertijd zal ik hem ook altijd blijven steunen. Het is fantastisch dat hij zijn eigen weg heeft gevonden. Wat ben ik ongelooflijk trots op hem en stiekem ook wel een heel klein beetje op mijzelf.