door: Suzan Otten-Pablos

Mijn moeder is ernstig ziek. Ze verhuist begin volgende week naar een gesloten afdeling in het verpleeghuis. Een tijdje geleden hoorden we dat ze lijdt aan dementie in een vergevorderd stadium. Haar gezondheid wordt met de dag slechter. Ze weet mijn naam niet meer, drinkt uit een tuitbeker en is incontinent. Haar nieuwe onderkomen is het eindstation.

Een verdrietig verhaal. Mijn zus en mijn zwager regelen de zorg voor mijn moeder alleen. Zij zijn de mantelzorgers en ik kijk vanaf de zijlijn toe. Mijn moeder heb ik nu zeker tien jaar niet gezien. Misschien ook wel langer niet, ik weet het niet meer precies. Wat ik wel weet, is dat ik het contact destijds heb verbroken, omdat dit beter was. Het gaf rust voor mijzelf en voor mijn gezin.

Voordat we elkaar uit het oog verloren, was ze er ook meestal niet. Ze heeft bijna alle belangrijke momenten in mijn leven gemist. Als ik ziek was, was ze er niet om mij te steunen. Bij verdriet werd ik niet getroost. Ze was niet blij met mijn diploma en rijbewijs. Toen ik mijn kinderen kreeg, was ze er niet bij. Onze trouwdag heeft ze gemist. En het belangrijkste: ze heeft haar geweldige kleinkinderen niet op zien groeien. Ze heeft nooit trots op ze kunnen zijn.

Het was geen makkelijke beslissing om te breken en ik maakte hem zeker niet zomaar. Maar soms moet je in je leven nou eenmaal moeilijke keuzes maken. Er was door de jaren heen te veel gebeurd. Dit had voornamelijk te maken met mijn ADHD. In de ogen van mijn moeder kon ik nooit iets goed doen. Mijn hele jeugd heb ik mij niet begrepen gevoeld.

Natuurlijk was het vroeger lastiger. Er was nog niet zoveel bekend over de aandoening. Hierdoor kreeg ik dus ook niet de juiste behandeling. Wat ik me vooral herinner is veel negativiteit. Het constante commentaar op mijn gedrag. De vele keren dat mijn moeder me aan mijn lange haren de trap opsleepte. Het was gewoon nooit leuk.

En dat was niet alles. Mijn moeder was altijd ongelukkig in de liefde en ze dronk te veel. Ze was meestal alleen maar bezig met zichzelf. Ze ging wel met mij naar hulpverleners, maar die wisten het stuk voor stuk allemaal ook niet. De term MBD is ooit wel gevallen. Er kwam echter nooit iemand op het idee om mij goede hulp te bieden.

Toch heb ik me nooit zielig gevoeld. Altijd bedacht ik me dat al deze ervaringen me maakten wie ik was. En dat gevoel heb ik nog steeds. Nadat ik de diagnose kreeg, kwam er ook eindelijk de juiste hulp. Mijn kinderen bleken ook ADHD te hebben en met wat ik wist, kon ik hen ook verder helpen. De grootste wens van mij is dat ze altijd thuis zullen blijven komen en dat ze nooit zullen zeggen: we willen je niet meer zien.

Zo anders ging het dus bij mijn moeder en mij. Maar nu is mijn moeder ziek. Volgens mijn zus wil ze mij nog heel graag een keer zien. Weliswaar heb ik voor haar nu een andere naam, maar misschien helpt het toch om de dingen goed af te kunnen sluiten. Komend weekend gaan we naar haar toe. Hopelijk willen zoon en dochter mee. Ze kan dan toch nog één keer zien hoe fantastisch mijn kinderen zijn. Misschien kan ik de jarenlange teleurstelling van me afzetten en snapt ze ook nog een heel klein beetje dat ik nooit boos op haar ben geweest

17-1-2019