door: Suzan Otten-Pablos

En daar zitten we dan. Op de school van zoon, omdat het op zijn stage niet goed zou gaan. Aan de telefoon was de mentor niet zo aardig, maar nu worden we wel vriendelijk ontvangen. Dat is in ieder geval fijn, want zoon is knap zenuwachtig. “Stel je voor dat ze op school zeggen dat ik niet geschikt ben voor de opleiding? Wat dan?”

Eerst laten we de mentor praten. “Laten we voorop stellen dat jullie zoon een hele gemotiveerde leerling is. Hij wil iedereen helpen en heeft altijd zijn werk af. Zo zou ik ze allemaal wel willen hebben. Maar soms is hij een beetje te enthousiast. Dan stuitert hij maar door. Hij is dan zo ontzettend druk. Laatst vertelde hij dat het kwam doordat hij zijn medicijnen niet op tijd had ingenomen. Ik heb hem gevraagd om dit alsnog te doen en toen ging het weer goed. En zo gaat dat ook op stage. Hij is zo beweeglijk dat de mensen soms een beetje bang voor hem worden.”

We moeten het toegeven, de mentor heeft een punt. Thuis gaat het eigenlijk precies zo. Continue zeggen we dat zoon zijn medicatie in moet nemen, maar dan wordt hij alleen maar kwaad. Dan zegt hij: “jaaaaa, ik heb het wel gedaan” of “bemoei je er niet mee.” Het is dan echt ontzettend lastig om tot zoon door te dringen.

Maar nu we hier zitten is het allemaal een beetje anders. Zoon wordt tijdens het gesprek steeds roder en hij voelt zich duidelijk heel ongemakkelijk. Vooral als we zeggen dat wij ook vinden dat het niet goed gaat met zijn medicatie. En dan ineens word hij boos. “Wat willen jullie nou? Dat er hier een aftekenlijst ligt om te zien wanneer ik mijn medicatie heb ingenomen?”

De mentor zegt dat ze zoon zo niet kent. Tegen haar doet hij nooit zo. We leggen het daarom nog maar weer een keertje uit. Dat het een compliment is voor ons, omdat kinderen zich laten gaan in de, voor hun, vertrouwde omgeving. En ineens zie ik dat er iets gebeurt. Zoon breekt en mijn moederhart ook.

Hij huilt en huilt en huilt. De tranen lijken niet meer te stoppen. “Weten jullie wat het is? Ik neem mijn medicijnen inderdaad niet altijd. En weten jullie hoe dat komt? Ik accepteer mijn ADHD gewoon niet. Het is een rotaandoening die mijn leven verpest. Ik word keer op keer geconfronteerd met mijn beperking. Dat is zo vreselijk.”

Dit doet zo’n pijn. Wat kunnen we doen? Als zoon een beetje gekalmeerd is, gaan we naar huis. We spreken af om samen naar zijn medicatie te kijken en ineens staat hij er voor open. Na een klein beetje gepuzzel, blijkt dat zijn dosering te laag is. We overleggen met de arts en er komt een nieuw recept. Zoon zet nu zijn timer op zijn mobiele telefoon en dit gaat echt heel goed, Niet meer een stuiterbal, maar nog wel enthousiast. En dat moet ook zo blijven, want zo is hij ook.

17-11-2019