door: Suzan Otten-Pablos

“In Nederland gelden vanaf maandag 23 maart 2020 nieuwe maatregelen tegen de verspreiding van het coronavirus die door de Rijksoverheid zijn opgelegd. Bijeenkomsten in heel Nederland worden uitgesteld. Deze maatregel geldt tot 1 juni 2020 voor heel Nederland. Door deze overmachtsituatie is het evenement waarvoor jij tickets hebt gekocht helaas uitgesteld.”

Teleurgesteld sluit ik mijn mailbox. We hadden er zo naar uitgekeken. Later op de dag ontvang ik weer een berichtje. Dit keer van de camping waar we hebben gereserveerd. De horecagelegenheden en het zwembad op de camping zullen gesloten zijn en omdat dit wellicht niet zo aantrekkelijk voor ons is, mogen we onze vakantie kosteloos annuleren en krijgen we vouchers die we op een later tijdstip kunnen gebruiken. Alweer iets wat niet doorgaat, terwijl we ons er zo op hadden verheugd. Wat een drama.

De andere uitstapjes die op het programma staan, annuleer ik maar even zelf. Dan is het in ieder geval voor iedereen duidelijk. We zullen ons nu in moeten stellen op een lange tijd binnenzitten. Alleen voor de boodschappen gaan we nog naar buiten. Mijn boodschappenwagentje gooi ik dan snel vol met verse groenten en fruit in het kader van de broodnodige vitamientjes. Dat is goed voor de weerstand. Daarna ga ik snel weer naar huis.

Eigenlijk is alles anders. De kinderen kunnen niet naar school en we kunnen niet naar de kapper. De kampen van de Scouting zijn afgelast. Als ik de tandarts bel, omdat er een stukje van mijn vulling is afgebroken, krijg ik via een bandje te horen dat de praktijk is gesloten en dat mensen met deze klachten voorlopig niet kunnen worden geholpen. Mijn afspraak in het ziekenhuis wordt ook afgezegd. Patiënten mogen niet in contact komen met elkaar. Veel te gevaarlijk.

Als ik ‘s ochtends de radio aanzet, gaat het over corona. En als ik ‘s avonds de radio uitzet, gaat het over corona. De cijfers van nieuwe besmettingen, aantallen doden en ziekenhuisopnames vliegen ons om de oren. Ondertussen stromen de verhalen van familie, vrienden en bekenden met corona binnen en heeft oma zich uit pure angst, eenzaam en alleen, opgesloten in haar huisje.

Natuurlijk slaat soms ook de verveling toe. En daar kunnen mensen met ADHD niet tegen. We moeten bewegen. “Zullen we dan maar weer een Wii kopen?”, vraag ik aan dochter. We hadden vroeger wel zo’n ding, maar die hebben we, lang geleden, verkocht. Met een beetje speurwerk vinden we op marktplaats een exemplaar. En via een andere site kopen we wat spelletjes. Wij gaan sporten. Dit virus krijgt ons niet klein.

Een paar dagen later komt het pakketje aan. Bij het installeren, merken we dat alles in het Chinees of Japans staat en dat het niet lukt om er spelletjes op te spelen. Via een korte studie, op het internet, komen we er achter dat deze spelcomputer is gehackt. En de verkoper weet uiteraard van niks.

We bestellen maar een andere. Het maakt me verdrietig dat, zelfs in deze nare tijd, mensen zo met elkaar omgaan. Maar er zijn ergere dingen dan opgelicht worden op marktplaats. De wereld staat op zijn kop. Alles in deze andere wereld lijkt te zijn veranderd. Hopelijk worden we heel snel wakker en komen we er achter dat we alles hebben gedroomd.

30-3-2020