door: Suzan Otten-Pablos

“Zullen we vanmiddag samen naar de kringloopwinkel gaan? Misschien vind ik daar nog een paar leuke boeken. Steeds maar weer Netflix kijken, begint me wel een beetje te vervelen.” Dochter kijkt me vragend aan. “Het lijkt me een goed idee”, antwoord ik. “Gezellig! Dan ga ik nu nog even videobellen met mijn vrienden.”

Een paar uurtjes later lopen we samen de winkel in. Het is vandaag Koningsdag en door de bijzondere omstandigheden gaan de activiteiten in het centrum niet door. Op deze manier hebben we samen toch nog iets te doen. Langzaam lopen we langs alle schappen. Het verbaast me iedere keer als ik hier kom weer. Ze hebben werkelijk alles.

We kopen niks. Totdat we bij meubels zijn. “Oh kijk mama. Die twee paarse stoeltjes zijn gaaf. Ze zullen echt te gek staan op mijn kamer. En ik heb mijn portemonnee bij me, dus ik betaal ze zelf. De stoeltjes onderwerp ik aan een inspectie. Al snel kom ik tot de conclusie dat ze als nieuw zijn. En ze kosten samen maar 15 euro. Dat is een koopje.

De buit parkeren we alvast bij de kassa en daarna lopen we nog even rond. We scoren nog wat dingetjes en rekenen dan af. De achterbank van de auto wordt opgeklapt en we nemen onze ‘nieuwe’ aanwinsten mee. Als we thuis zijn, brengen we de stoeltjes meteen naar boven.

Dan komt er een nieuwe uitdaging. De oude stoeltjes moeten naar de zolder. Maar hierop liggen kleren. Heel veel kleren. Waar laat je dit nu even snel? Dochter gooit alles daarom maar op bed. Vol verwondering kijk ik haar aan. Over de stapel is bijna niet meer heen te kijken. Wat een chaos. “Zal ik je helpen om de kleren netjes in je kast te doen?”, vraag ik haar. “Graag mama, dan zet ik ondertussen de stoeltjes neer.”

“Klaar! Nu moet je zelf even je bureau en je boekenkast opruimen.” De schouders van dochter zakken naar beneden. “Maar hoe dan? Het is hier zo’n troep, ik weet echt niet meer waar ik moet beginnen.” Heel even voel ik heel veel medelijden. Ze heeft het zelf zover laten komen, maar ik had beter op kunnen letten en haar kunnen helpen met plannen en organiseren.

“Weet je wat? We doen het gewoon samen!” Nadat ik dat gezegd heb, kijkt dochter mij opgelucht aan. Vol goede moed gaan we aan de slag. Alle hoekjes en gaatjes nemen we mee en we brengen heel veel spullen naar de zolder. Twee dagen later en een halve container met afval, een zak met kleding en heel veel oud papier verder zijn we eindelijk klaar. Haar kamertje ziet er weer heerlijk fris en netjes uit. Missie geslaagd.

Zoon komt naar het resultaat kijken. “Mama? Wil je mij alsjeblieft ook helpen?” De wanhoop is te horen in zijn stem. “Natuurlijk”, zeg ik daarom meteen. Een dag later beginnen we. Vol ongeloof merk ik dat er wel heel veel rommel in de onderste la ligt. Lege flesjes doucheschuim, lege flesjes deodorant, lege tubes tandpasta, het ligt er allemaal. Als je al geen ADHD hebt, zou je het hier spontaan krijgen. We maken ons daarom even flink boos en zetten onze hyperfocus aan. Bij een grote schoonmaak werkt dat echt altijd.