door: Suzan Otten-Pablos

“Raad eens wat mij is overkomen?” Aan de andere kant van de lijn heb ik zoon. Hij hijgt in de hoorn en er is duidelijk iets gebeurd. “Nou?”, vraag ik. “Waar zal ik eens beginnen? Het is een heel lang verhaal, maar het komt er op neer dat ik per direct moet stoppen met mijn stage. Ik had een evaluatiegesprek, met school erbij, en ze zijn nog steeds niet tevreden over mijn empathisch vermogen. Ik hoef bij dit verpleeghuis dus niet meer terug te komen.”

Terwijl zoon dit allemaal zegt, moet ik even slikken. “Waar ben je nou dan?” “Ik ben nog op mijn stage. Zo meteen ga ik afscheid nemen van de bewoners en dan ga ik naar huis.” “Dat lijkt me een goed plan”, zeg ik tegen hem. “Blijf niet meer te lang. En probeer rustig te blijven. We hebben het er straks wel over wat we kunnen doen.”

We weten het hier allemaal zeker. Zoon heeft naast zijn ADHD ook autisme. Toen hij een klein ventje was, hebben we ons regelmatig afgevraagd of we dit moesten laten onderzoeken. Zou een extra diagnose hem verder helpen? Zouden we anders met hem omgaan? Het antwoord voor ons was: nee. Het zou voor ons niets veranderen. Zoon was zoon en heel bijzonder.

Pas de laatste tijd denken we er een beetje anders over. Steeds loopt zoon op zijn stages vast op dezelfde punten. Omdat hij dolgraag verpleegkundige wil worden, zal hij hier aan moeten werken. Om deze reden wil zoon hulp. Het probleem is echter dat je pas passende hulp kunt krijgen als er een diagnose is gesteld. Eerder kom je er niet voor in aanmerking.

Omdat onlangs bij dochter is vastgesteld dat er sprake is van autistische kenmerken heeft zoon zich ook aangemeld voor een diagnostisch traject. Helaas is de wachtlijst lang. Om de tijd te overbruggen, heeft hij om de week een gesprek bij de praktijkondersteuner van de huisarts. Samen bespreken ze waar hij tegenaan loopt en hoe hij dit handig op kan pakken. 

Op school is hij afgestroomd naar een niveautje lager. Niet omdat hij niet slim genoeg is, maar omdat hij hoopt op deze manier wat meer lucht te krijgen. Hierin geef ik hem groot gelijk. Op deze manier heeft hij alle tijd om te profiteren van de hulp die hij krijgt. Hopelijk helpt hem dit voldoende om zijn opleiding uiteindelijk succesvol af te ronden. 

Voor ons verandert er ondertussen niet zoveel. De regelmaat en de structuur zit er hier al van jongs af aan in. Met deze duidelijkheid gaan we gewoon vrolijk door. Zoon blijft voor ons speciaal, met of zonder extra diagnose. Op zijn stage was het natuurlijk een harde boodschap. Het is niet leuk om te horen dat je je niet in mensen in kunt leven. Maar ik weet dat hij dit wel kan, al is het soms op een onbeholpen manier. In de kern is hij heel sociaal en daarom word hij de beste verpleegkundige van de hele wereld.

30 november 2020