Door: Suzan Otten-Pablos

Moe, ik ben moe. Moe met een uitroepteken. Dus niet zomaar moe, maar doodmoe. Te moe om op te staan en te moe om te gaan slapen. Werkmoe, nieuwsmoe, Twittermoe en Facebookmoe. En eigenlijk ook schrijfmoe. Niet omdat ik geen inspiratie heb, juist niet, maar omdat mijn hoofd zo volzit. En dat volle hoofd krijg ik met geen mogelijkheid meer leeg.

Je zou kunnen denken: stop dan gewoon een keer. Laat alles even voor wat het is en rust uit. Maar nu komt het: dat kan niet. Vanaf het moment dat ik wakker word moet ik er gewoon bij zijn met mijn hoofd en dat houdt pas op als ik weer ga slapen. Er is binnen mijn ADHD gezin namelijk nooit rust. Mijn kinderen zijn druk, schreeuwen en maken veel herrie. Ze rennen, vliegen en vragen aandacht in kwadraat. En tussen dat alles door werk ik, kook ik, doe ik boodschappen, haal en breng ik de kinderen van en naar school, laat ik de honden uit en geef ik de planten water.

Op zich heel gewoon. Maar in mijn geval is er bij dit alles ook nog mijn eigen volle hoofd. Een vol hoofd dat te snel denkt. Ga er maar aan staan. Een hoofd waar tien columns in zitten, terwijl er nog maar twee op papier staan. Een hoofd waar het altijd feest is, omdat het vol zit met creatieve uitspattingen, plannen en ideeën. Het lijkt wel kermis. Draaien en draaien en draaien. Net zo lang totdat je er kotsmisselijk van wordt.

Het is dus geen wonder dat ik moe ben. Bekaf en afgepeigerd. Iemand met ADHD voelt zich trouwens sowieso al vaak innerlijk onrustig en gespannen. En deze spanning uit zich weer in druk en impulsief gedrag. Moeilijk stil kunnen zitten, voortdurend in beweging willen zijn en altijd op zoek naar nieuwe dingen. Daarbij is iemand met ADHD vaak heel gevoelig voor storende invloeden, zoals harde geluiden, fel licht, kriebelende kleren of een omgeving met veel mensen.

Een soort vicieus cirkeltje dus, waarbij ik helaas ook nog eens moet constateren dat de uitspraak "hoe ouder, hoe gekker" gewoon klopt. Want hoe ouder ik word, hoe meer last ik krijg van al die dingen die storen. Blaffende honden en schreeuwende kinderen. Het vervelende beltoontje op iemands mobiele telefoon en de sleutels die te hard op tafel worden gegooid. Het verschrikkelijke deuntje in het spelletje van zoon en het afschuwelijke muziekje op de iPod van dochter. De felle zon, waar ik zo van hou, en het vieren van mijn verjaardag.

Nu is dat laatste bijna aan de orde en ik heb besloten om het lekker een jaartje, of twee, over te slaan. Puur voor mijn rust. Tijdens mijn werk ontmoet ik genoeg mensen, daar hoef ik echt niet jarig voor te zijn. En verder heb ik een tijdje geleden een speciale lamp gekocht om mijn energiepijl weer iets omhoog te krikken. Maar het apparaat staat nog ongebruikt naast mijn bed. Het lukte me namelijk niet om genoeg geduld en een rustig moment te vinden om het ding ook daadwerkelijk te gaan gebruiken.

Maar omdat mijn oogleden beginnen te trillen van vermoeidheid heb ik besloten om nu dan toch maar met de, bewezen effectieve, lichtkuur te beginnen. Dit houdt in dat ik minstens 5 dagen achter elkaar, direct als ik wakker ben, iedere dag op de zelfde tijd, 30 minuten, zonder mijn bril, voor de lamp ga zitten op 20 centimeter afstand van mijn ogen. Het stilzitten wordt even doorbijten, maar het licht zal mijn biologische klok resetten naar de zomertijd. En dat is welkom. Want binnen 3 dagen zal mijn snoeplust afnemen en binnen 5 dagen zal ik in een betere stemming zijn en meer energie hebben. En vooral dat laatste heb ik hard nodig. Want o, wat ben ik moe!